Σχολική εκδρομή στην ωραία και καταπράσινη πλατεία της Νεάπολης

Χτες πήγαμε εκδρομή με το σχολείο. Ωραία ήταν η ημέρα, χαρούμενα ήταν τα παιδιά, χαρούμενοι και εμείς. Κανένας δεν υπήρξε ενδοιασμός για το πού. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Χρόνια τώρα την ίδια πάντα ακολουθούσαμε. ΄Αλλαζαν  οι συνοδοιπόροι των τμημάτων, άλλαζε η μέρα, άλλαζε η ημερομηνία, αλλά η πορεία η ίδια. Αντιπαρέρχομαι βέβαια τη χρησιμότητα, το στόχο και τις επιδιώξεις μιας σχολικής εκδρομής. ( Σιγά τώρα μην ακολουθήσουμε και τις υποδείξεις περί πολιτιστικού περιεχομένου, περί φύσης και άθλησης της νεολαίας μας περί, περί.. ) Πλατεία λοιπόν και καφετέρια. ΄Ομως τι έκπληξη ήταν αυτή; Είχα να πάω σ’ αυτή την πλατεία από τα χρόνια ( πριν τρία) που ξαναήμουν σ’ αυτό το σχολείο. Στην εν λόγω πλατεία δε με φέρνει ο δρόμος μου, για λαϊκή έχω άλλη πιο κοντινή , είχα όμως διαβάσει για κάποια ανάπλαση που της έγινε χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία. ΄Οχι γιατί δε μ’ ενδιαφέρει αλλά γιατί αναπλάσεις και τέτοια ξέρω τι σημαίνουν. Αμ’ δε που ήξερα!!

  Περνώ το δρόμο, κοιτάζω αριστερά, κοιτάζω δεξιά.. λάθος θα έκανα λέω μάλλον σε έκθεση επίπλων θα βρίσκομαι και μάλιστα λίγο λαϊκών ! Λουλούδια, λουλουδάκια, ζωγραφισμένα στο πανί, λογής – λογής χρώματα ,  λογής- λογής σχήματα, καναπέδες, καναπεδάκια , σκαμπουδάκια , τραπέζια, τραπεζάκια έτσι ανάκατα και χύμα, ατάκτως ερριγμένα σε τσιμεντένιες παράγκες , δημιουργούσαν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό. Κουρτίνες, κουρτινάκια, μπερντέδες , αραχνοϋφαντες ή βαριές ( αντίβαρο στον αέρα) ανέμιζαν ναζιάρικα στο αεράκι και μια τον ήλιο άφηναν να περάσει μια τον έκρυβαν. Λουλουδάκια στα μικρά ξύλινα δοκάρια που κρατούσαν τις κατασκευές, ίσως ξεχασμένα από τα χριστούγεννα – έχασα το θέαμα του υπερστολισμού- μούφεραν στο μυαλό κάτι τραγικές ανθοδέσμες στις εθνικές οδούς, στα κολωνάκια του δρόμου» εις μνήμην». ΄Οσο προχωρούσες, η απέραντη έκθεση επίπλων ανανεωνόταν, αναδεικνύοντας μια απίστευτη κυριολεκτικά φαντασία και ίσως και μια προσπάθεια ο δεύτερος να παραβγεί τον πρώτο.

  ΄Εφερα κύκλο και βρέθηκα από το πίσω μέρος. Εδώ το τοπίο άλλαζε. ΄Αλλοτε έφερνε  στα  παραβάν που χρησιμοποιούν στα ιατρεία, άλλοτε νόμιζες πως βρισκόσουν σε κάμπιγκ κατάλακα σε μια πλατεία, άλλοτε στο πίσω μέρος από το παζάρι. Κάποιες πινελιές με πολύχρωμους, χρυσοποίκιλτους  πολυελαίους , φωτιστικά νεοκλασικής διακόσμησης στη μέση του πουθενά , πλέον δεν με εντυπωσίασαν. ΄Αλλωστε όταν πας σε μια έκθεση επίπλων υπάρχουν και τα φωτιστικά για να αναδείξουν την επίπλωση.

  Εγώ, αλλιώς εννοούσα τα τραπεζάκια έξω, » τη μικρή πλατεία» όπως θα έλεγε και ο τραγουδιστής, αλλιώς φαντάστηκα τον καφέ στην πλατεία, αλλιώς το τσιπουράκι με το μεζέ. Φαντάσθηκα μια πλατεία με μεγάλα πλατάνια, στον ίσκιο τους μικρά καλόγουστα μαγαζάκια με παγκάκια στη σκια και όχι κατάλακα στον ήλιο, πλατεία ανθρώπινη για ξεκούραση και διασκέδαση και όχι για βραδινό ξεφάντωμα πλατεία που 10΄η ώρα το πρωί θα βρεις να πιείς ένα καφέ και δε θα παίρνεις τα τηλέφωνα ανάγκης για να βρεθείς μπροστά σε ξενυχτισμένους ιδιοκτήτες να σου σερβίρουν εν μέσω δυνατής μουσικής τον πολυπόθητο καφέ. Τώρα ίσως για να δικαιολογηθούν και οι τιμές νομίζω ότι βρίσκομαι σε κακόγουστο σαλόνι και  σκέφτομαι μήπως και η αμφίεσή μου δεν ταιριάζει με την ατμόσφαιρα. 

  Μήπως η παιδεία και η καλλιέργεια που θέλουμε να παρέχουμε στα παιδιά μας, αυριανούς πολίτες ,θα πρέπει να έχει και στοιχεία αισθητικής;

  Μήπως, μήπως λέω κάποιος πρέπει να μας πείσει ότι ακόμα και το κιτς χρειάζεται μέτρο;  

Αιρετική άποψη.

΄Αντα Σαρτζή. 

Η παρεξηγημένη έννοια του πολιτισμού » νομαρχιακά»

 Ο κ. Σιδερόπουλος νέος πρόεδρος του νέου πολιτιστικού οργανισμού της νέας νομαρχιακής αρχής.

  Διαβάζουμε και σχολιάζουμε από τη νέα του συνέντευξη περί τα πολιτιστικά στην εφημερίδα » ελευθερία», ενδεικτική του πώς αντιλαμβάνονται οι εκλεγμένοι μας τα πολιτιστικά πράγματα και πώς τα μπερδεύουν με ό,τι έχουν οι ίδιοι σαν εμπειρία, λες και ο πολιτισμός είναι μόνο η εμπειρία καθενός μας.

 Είπε λοιπόν ο νέος πρόεδρος , γνωστός από τα αγροτοσυνδικαλιστικά , δραστήριος και πολυπράγμων, ανάμεσα στα μπλόκα και τον πολιτισμό, ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο νομός θα γνωρίσει μια πολιτιστική άνοιξη. Ο ίδιος θα εργασθεί ακούραστα, έχει καιν την πείρα από την θητεία του στον μορφωτικό σύλλογο Φιλιππούπολης , τι άλλο άραγε να χρειάζεται ένας πολιτιστικός οργανισμός;

  Είναι όμως αυτά αρκετά; Είναι σοβαρά πράγματα για ένα χώρο  όπως αυτός του πολιτισμού  με τεράστιο εύρος, με νέες τάσεις, με πολύπλευρες δημιουργίες με σύγχρονες απαιτήσεις, σε ένα νομό όπου η απαίτησή του δεν επικεντρώνεται στη δράση κάποιου μορφωτικού συλλόγου άντε και στην καλύτερη των περιπτώσεων κάποιου δημοτικού συγκροτήματος;

  Πολύ προσεκτικά και καλοπροαίρετα βλέποντας κανείς την συνέντευξη του νέου προέδρου στην » Ελευθερία» παρατηρεί ότι πουθενά δεν υπάρχει έστω και η παραμικρή μνεία ενός , έστω και απλά γνωμοδοτικού οργάνου αποτελουμένου από ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, αφθονούν ευτυχώς στον τόπο μας, το οποίο θα αναλάβει και θα προωθήσει τις πολιτιστικές προσδοκίες των πολιτών του νομού, και όχι ανθρώπων που έχουν ως πάρεργο τον πολιτισμό.

  Δεν υπάρχουν γενικοί στόχοι , ενότητες πολιτισμού στις οποίες και για την προώθηση των οποίων θα ενταχθούν οι κάθε λογής αποσπασματικές μεμονωμένες εκδηλώσεις. Για παράδειγμα, θέλεις να προωθήσεις τη δημιουργία στο χώρο του κινηματογράφου; Ε, τότε θα φέρεις τους κατάλληλους ανθρώπους, θα δημιουργήσεις λέσχες κινηματογράφου, θα διοργανώσεις σεμινάρια για όσους ενδιαφέρονται, θα φέρεις ανθρώπους της 7ης τέχνης για να βοηθήσουν, θα φέρεις ταινίες , θα κάνεις φεστιβάλ, θα κάνεις κινηματογραφικά αφιερώματα, θα μυήσεις νέους ανθρώπους, θα απευθυνθείς στα σχολεία, θα κινητοποιήσεις ακόμα και τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Αυτό φυσικά σε αντίστοιχες μορφές πολιτισμού θα μπορούσε να γίνει σε πολλά επίπεδα με κατάλληλο προγραμματισμό. Κι αν ακόμα στην παράταξη της πλειοψηφίας δε βρίσκεις ανθρώπους του πολιτισμού, με μακρόχρονη ενασχόληση με τον πολιτισμό, με θητεία σε πολιτιστικά σχήματα, όχι απλά κάποιο σύλλογο, με γνώσεις, με παρεμβάσεις , με καινοτόμες προτάσεις, κατ’ αποκλειστικότητα ασχολούμενους και όχι περιστασιακά, έ τότε ζήτησε τη από άλλους χώρους.Αλλά να αντιμετωπίζεις τον πολιτισμό σ’ ένα νομό με εκδηλώσεις διάσπαρτες χωρίς πρόγραμμα χωρίς γενικούς στόχους είναι δείγμα αν μη τι άλλο απειρίες και άγνοιας του χώρου.

  Η Λάρισα , και ο νομός γενικότερα είναι ανερχόμενη πολιτιστικά περιοχή , έχει ανθρώπους μέσα και έξω που έχουν επιδείξει πραγματικά αξιόλογο έργο στο χώρο του πολιτισμού . Αυτοί μάλλον αγνοούνται, διαφορετική πρόθεση δε διακρίναμε. Επίσης από τα λεγόμενα του συμπαθέστατου κου προέδρου δε φαίνεται καθαρά αν μιλάμε για πολιτισμό πολύπλευρο, σύγρονο καινοτόμο και πρωτοποριακό ή αν πολιτισμό εννοούμε μόνο ό,τι περικλείει η λαϊκή δημιουργία και η παράδοση, αξιόλογο σίγουρα αλλά όχι μοναδικό. » Γιορτή χαλβά, Πλιγούρι, Δημοτικό τραγούδι, Δημοτικοί χοροί, και κάποιες εκδρομές. Αυτές ήταν οι επισημάνσεις που αναφέρθηκαν και πιθανολογούμε αυτός είναι και ο προγραμματισμός. Κατανοητό βέβαια γιατί είναι και κοντά στις ενασχολήσεις, του κ. προέδρου. Η σύγχρονη πολιτιστική δημιουργία, δε φαίνεται να έχει θέση στο πρόγραμμα της νομαρχίας. Γιατί δεν είδαμε τέτοια πρόθεση! Το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα εικαστικά, η σύγχρονη μουσική, η φωτογραφία, η αισθητική των κτιρίων, οι νέοι δημιουργοί, οι σύγχρονοι και φτασμένοι Λαρισαίοι συνθέτες, η λογοτεχνία, η αισθητική του νομού γενικότερα μια και είναι και τουριστικά ενεργός και σίγουρα χρειάζεται πολιτιστική ταυτότητα, οι παρεμβάσεις ακόμα και σε κτίρια για την » κιτς» νοοτροπία στην οποία ο νομός μας έχει εξέχουσα θέση, έχουν θέση στον προγραμματισμό της Νομαρχίας; Και αν ναι ποιος έχει τις γνώσεις και την κουλτούρα να χειρισθεί τέτοια είδη πολιτισμού;

 Εντύπωση επίσης προκάλεσε το » εφεύρημα» περί εσωτερικού πολιτισμού. » Δεν αγοράζουμε πολιτισμό » είπε στη συνέντευξή του ο κος Σιδερόπουλος. Τι εννοεί;. Θα αποκλείσει από τους πολίτες του νομού ό, τι πολιτιστικό παράγεται εκτός νομού; Υπάρχει πολιτιστική παρθενογένεση; Αγνοεί τις αλληλοεπιδράσεις του πολιτισμού;. ΄Αν κλείσεις τις πόρτες στην ανταλλαγή πολιτιστικών στοιχείων, αν δε δώσεις τη δυνανατότητα στον πολίτη του νομού να απολαύσει ό, τι πολιτιστικό παράγεται μέσα και έξω ακόμα από τη χώρα, τον υποχρεώνεις, όσο βέβαια εξαρτάται από σένα, σε μια ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων.

΄Αν όμως ο πολιτισμός του νομού μας έχει σα γνώμονα τη δημιουργία μελλοντικής βάσης ψηφοφόρων, άν το κριτήριο της χρηματοδότησης της κάθε είδους πολιτιστικής παραγωγής είναι άν είναι » δικοί» μας ή αν θα μας αποφέρουν  ψήφους, τότε καλύτερα αλλιώς να ονομασθεί ο οργανισμός της Νομαρχίας, πάντως όχι πολιτιστικός.

   Καλή αρχή λοιπόν και καλή θητεία στους ανθρώπους του πολιτιστικού οργανισμού της Νομαρχίας .

Επιτροπή πολιτισμού της Συμφωνίας ευθύνης

Συντονίστρια ΄Αντα Σαρτζή- Καθηγήτρια φιλόλογος.

΄Εχεις σκυλάκι; πάρε σακκουλάκι.

 Λοιπόν αγαπητοί φιλόζωοι,( σ’ εσάς ανήκω και εγώ)

  Δεν μπορώ παρά να σας τα πω ένα χεράκι. Καλά βρε άνθρωποι, έχετε το σκυλάκι σας, σας κάνει συντροφιά, είναι χαριτωμένο, αξιαγάπητο, εγώ όμως τι φταίω να περνάω το δρόμο και να αντικρύζω ένα μετακινούμενο βόθρο; Τι σας φταίω να προσπαθώ να βρω πεζοδρόμιο καθαρό και να μην έχω πού να πατήσω το πόδι μου; Θέλετε να βγάλετε το ζωντανό σας να κάνει ένα περίπατο;, κανένα πρόβλημα. ΄Εχετε το ζωντανό σας στο διαμέρισμα , το ταλαιπωρείτε, το κλείνετε στους τέσσερις τοίχους και θέλει το καημένο ένα περιπατάκι; κανένα πρόβλημα. Εγώ όμως ο ταλαίπωρος πολίτης τι σας φταίω;

  Υπάρχουν δρόμοι όπου είναι μάλλον προβληματικό να περπατήσεις. Για παράδειγμα, δοκιμάσατε να περάσετε την οδό Αβέρωφ από Πολυτεχνείου προς το κέντρο;.Πρόβλημά σας. Εσείς θα χάσετε. ΄Ολο το πεζοδρόμιο είναι κυριολεκτικά κεντημένο από απορρίμματα συμπαθούς ή συμπαθών τετραπόδων που σε τίποτα δεν ευθύνονται για την προσωπική τους ανάγκη, εσείς όμως κύριοι ιδιοκτήτες ευθύνεσθε και κανένα δεν έχετε δικαίωμα να με υποχρεώνετε, ή ν’ αλλάξω δρόμο, ή να έχω οινόπνευμα στην είσοδο του σπιτιού μου για να σκουπίζω κάθε φορά τις δικές σας αδιαφορίες.

  ΄Εχω διαβάσει, έχω ακούσει ‘οτι στην Ευρώπη τέτοια φαινόμενα πατάσσονται ή ότι οι ιδιοκτήτες των συμπαθεστάτων κατά τ’ άλλα τετραπόδων έχουν συνείδηση της υποχρέωσής τους και της συμβολής  στην γενική καθαριότητα και υγεία . Εδώ μάλλον περισσεύει η αγάπη στο μικρό μας φίλο και η αδιαφορία στον διπλανό σας άνθρωπο. Ιδού κύριε Δήμαρχε πεδίο δράσης. ΄Ισως χάσετε κάποιους σταυρούς, τα ζωάκια δεν ψηφίζουν, ούτε άλλωστε έχουν ευθύνη, θα κερδίσετε όμως την δική μας εκτίμηση ότι επιτέλους δε ζούμε σε πόλη- βόθρο. Δε μας φτάνουν τα βρωμόεντα φρεάτια των δρόμων, δε μας φτάνουν οι οσμές από τα κάθε είδους εργοστάσια επεξεργασίας ελιών- αλλά αυτά διευθετήθηκαν από τη Νομαρχία, οι οσμές είναι παρελθόντων ετών- δε μας φτάνει η σκόνη- δεν έβρεξε κιόλας- έχουμε και τα πεζοδρόμια με βούλες καφέ πάνω σε τσιμεντί. ΄Ελεος !!!!

Αυτά για σήμερα ,

Αιρετική άποψη.

΄Αντα Σαρτζή.

Ταλαίπωροι πεζοί.

Τελικά πάντα ήθελα να γράψω για τους ταλαίπωρους πεζούς, γι’ αυτούς που η πολιτεία ανέχεται να είναι υποψήφια θύματα κάθε άσχετου, κομπλεξικού, τσαμπουκαλή οδηγού που θεωρεί ότι το αμάξι του είναι προέκταση του κεφαλιού του, άδειου ως επί το πλείστον και γι’ αυτό , όλοι οι άλλοι σκοτωθήτωσαν!!!

  ΄Εχετε ποτέ επιχειρήσει να περάσετε διάβαση με φανάρι πράσινο, χωρίς να κινδυνεύσετε να γίνετε εφημερίδα, ή είδηση εφημερίδας; Λοιπόν πάντα ήθελα να ξέρω ποιος εγκέφαλος επενόησε το πέρασμα δρόμων από πεζούς, ταυτόχρονα με τα αυτοκίνητα. Λέγεται μάλιστα, ώ τι αβρότητα! ότι οι πεζοί έχουν πάντα προτεραιότητα.

   Γίνομαι σαφέστερη. Υπάρχει ένα φανάρι για αυτοκίνητα που έχει πορτοκαλί βελάκι που αναβοσβήνει. Ταυτόχρονα, υπάρχει και διάβαση με πράσινο για πεζούς, υποτίθεται με προτεραιότητα! Σας παρακαλώ και σας προκαλώ,άν,  και έτσι γίνεται συνήθως, ο οδηγός το αγνοήσει και περάσει φουλαριστός όπως γίνεται ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη του αποτελέσματος; Ο πεζός; αποκλείεται γιατί θα είναι αδύνατον πλέον γι’ αυτόν. Ο μάγκας οδηγός;  αποκλείεται γιατί θα έχει γίνει καπνός. Ο επινοητής τέτοιων » διευκολύνσεων» για τον πεζό; αυτός κι’ αν αποκλείεται. » Ας πρόσεχαν θα πεί» και με το δίκιο του γιατί σε κανένα δε λογοδοτεί. Τι μένει λοιπόν;. Να περιμένουμε στη γωνία, αν ευαρεστηθεί κανένας χριστιανός και κόψει λίγο ταχύτητα, να τρέχουμε τρομαγμένοι να προλάβουμε, να κοιτάζουμε μπρος πίσω, πλάγια, αριστερά, δεξιά για να σωθούμε. Αυτή είναι η μέριμνα της πολιτείας για τους πεζούς.

  ΄Οσες φορές πραγματικά προσπάθησα να κάνω νόημα σε κάποιον Ι.Χή να σταματήσει σε τέτοια  διφορούμενη  διάβαση γιατί έχει πράσινο πεζών και είναι υποχρεωμένος να σταματήσει, καλύτερα να μη σας πω πώς αντέδρασε. Διόλου κολακευτικά βέβαια για μένα. Κάποτε κάποιος σταμάτησε και με ρώτησε έκπληκτος γιατί θάπρεπε να σταματήσει αφού το φανάρι ήταν πράσινο. Περιτό να σας πω ότι δεν ήξερε ο άνθρωπος ότι το πράσινο ήταν για όσους πήγαιναν ευθεία και το πορτοκαλί βέλος που αναβοσβήνει είναι για τους στρίβοντες αφού βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχουν πεζοί. Αλλά για τα πάθη των πεζών θα επανέλθω, γιατί θεωρώ ότι αντιμετωπίζονται σαν -πολίτες β΄κατηγορίας, ιδιαίτερα στην πόλη μας όπου η κυριαρχία του οδηγού είναι αδιαπραγμάτευτη.

 Αιρετική άποψη.

έλεος όχι άλλα λίπη και έλαια

a

Έλεος… όχι άλλα λίπη και έλαια ! και λίγη πρωτοτυπία στην Τηλεόραση δεν βλάπτει! ( Για όσους βέβαια συνεχίζουν να βλέπουν).

 

  Λοιπόν πάει και τελείωσε! ΄Εχουμε γίνει ένα απέραντο μαγειρείο! ΄Οπου και αν στρέψεις το βλέμμα σου, όποιο κανάλι κι αν γυρίσεις θα βρεθείς μπρος σε ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι που σιγοτσιγαρίζεται , σε κοψιδάκια που κοκκινίζουν στο τηγάνι παρμένα σε ζουμ ενσταντανέ και σε έμπειρους, επίδοξους ή μαθητευόμενους μάγους της κουζίνας. ΄Εχει γίνει πια καθεστώς. ΄Οποια εκπομπή και αν παρακολουθήσεις τη μαγειρική δεν τη γλυτώνεις. ΄Οποια κουζίνα τραβάει η ψυχή σου. Μεσογειακή, θαλασσινή ή βουνίσια, κουζίνα της ερήμου ή της πόλης , κουζίνα του χωριού , κουζίνα.. κουζίνα.. κουζίνα. Τώρα βέβαια υπάρχουν και οι διαβαθμίσεις, ανάλογα με τα γούστα του φιλοθεάμονος κοινού. Τι επιθυμείτε ως μαγείρισσα; Κυρία βαμμένη για δεξίωση πρωινιάτικα; Κυρία, ώριμη έτσι για να δημιουργεί και μια εμπιστοσύνη με την πείρα και τη δεξιοσύνη; Γυναίκα του χωριού με την παραδοσιακή μάλιστα φορεσιά για να φέρνει περισσότερο στην παραδοσιακή πίτα; Ή μήπως είσθε από τις φεμινίστριες που θέλετε τον άντρα στην κουζίνα; Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Ηθοποιοί , ποδοσφαιριστές, αθλητές, όλοι μα όλοι μαγειρεύουν. Θάλεγε κανείς ότι όλοι οι έλληνες πάσχουμε από νευρική ανορεξία και βάλθηκαν να μας ανοίξουν την όρεξη. ΄Η μήπως επειδή είμαστε από τους πιο παχύσαρκους λαούς,  πασχίζουμε με την μεσογειακή δίαιτα να γιατρευτούμε τρώγοντας; Και αν αυτό γίνεται και  μέσα από τη μικρή οθόνη, ακόμα καλύτερα και ανέξοδα μάλιστα.

  Καλά βρε άνθρωποι της τηλεόρασης, στέρεψε η φαντασία; Μας τάπαν κι’ άλλοι. Επιδημία γρίππης λες και είναι. ΄Οπως και εκείνες οι τσιφτετελοεκπομπές, με τις παρέες των διάσημων που διασκεδάζουν, με τις νεαρές υπάρξεις που λικνίζονται στην ψηφιακή πίστα, με τις οικοδέσποινες και τους οικοδεσπότες που επιφυλάσσουν εκπλήξεις στους υψηλούς καλεσμένους, που ανασύρουν ονόματα καλλιτεχνών και δημιουργούν « εκρηκτική» ατμόσφαιρα διασκέδασης. Γιατί για ψυχαγωγία ούτε λόγος. Ούτε λόγος για ποιότητα. Ούτε λόγος για πρωτοτυπία. Ούτε λόγος για ευρηματικότητα. Τελικά κατάντησαν πιο ευρηματικές οι διαφημίσεις. ΄Όχι πως δεν υπάρχουν και στα παραπάνω αξιόλογες εκπομπές, εκπομπές μάλιστα οι οποίες αποτελούν και το πρότυπο αντιγραφής, από όλους τους άλλους.Λοιπόν προτείνω στα κανάλια ένα διαγωνισμό, της πιο πρωτότυπης ιδέας. Πιστέψτε, με όλοι εμεις οι απλοί θεατές θα είχαμε πολύ καλύτερα πράγματα  να σας υποδείξουμε.

  ΄Α ναι, ευτυχώς που υπάρχει και το κανάλι της Βουλής και σωζόμαστε κι εμείς που παθαίνουμε αλλεργία με το « φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο» που έλεγαν και οι παλιοί.

 

 

 Αιρετική άποψη.